(60) "Podwójne życie Pat" Jo Walton

Hej, hej, Kochani!

Długo myślałam o tym, jak napisać dzisiejszą recenzję. Co powinnam w niej zawrzeć, czy polecić Wam „Podwójne życie Pat”, czy może raczej odradzić. Wstępem do tej niełatwej lektury, który pozwoli wam lepiej ją zrozumieć niech będzie cytat z Reginy Brett: „A życie nigdy nie jest zbyt krótkie, by nie mieć znaczenia".  Mam nadzieję, że uda mi się rzetelnie opowiedzieć o książce, która na kilka dni zabrała mnie w głąb XX wieku i kazała się zastanowić, czy naprawdę wierzę w to, że jednostka może zmienić świat.

Książka opowiada o pewnej Brytyjce, Patricii. Kobieta, obecnie zbliżająca się do swoich setnych urodzin, przebywa w domu opieki. Czując, że zbliża się ku przejściu na tamten świat, kobieta zaczyna wspominać swoje dotychczasowe życie – tu jednak pojawiają się pewne problemy – staruszka nie wie, kim była. Jej życie biegnie jedną linią do chwili, gdy narzeczony prosi ją o rękę – później okazuje się, że przyjęła oświadczyny Marka i stała się zahukaną kurą domową, a jednocześnie odrzuciła swojego narzeczonego i stała się spełnioną autorką przewodników, która spędziła czterdzieści lat w lesbijskim związku z Bee. Kim naprawdę była Patricia? Jaki wpływ na losy świata miała jej decyzja? Czy wybrała pokój i samotność, a może miłość i wojnę?

Powieść Jo Walton porusza szereg ważnych kwestii, które ukształtowały społeczeństwo XX wieku. Na jej kartach odnajdziemy opis walki kobiet o przysługujące im prawa i ich chęć wyzwolenia się spod dominacji mężczyzn. Główna bohaterka w obu wcieleniach, choć w zupełnie inny sposób, odkrywa moc i siłę swojej kobiecości. W książce znajdziemy także echo obaw związanych z rozwojem technologii, a co za tym idzie, nowymi rodzajami broni. Jedna z  wcieleń bohaterek żyje w świecie, gdzie co chwilę zrzucane są bomby atomowe, a ludzie w wyniku promieniowania coraz częściej zapadają na nieuleczalną odmianę raka. Znajdziemy tu także wątek homoseksualny – widzimy walkę „kochających inaczej” o równe traktowanie, o możliwość towarzyszenia ukochanej osobie w czasie choroby, czy o wspólne wychowywanie dzieci.

Wielkim plusem książki jest opis Włoch – ale może to dlatego, że ten kraj jest moją wielką miłością. W „Podwójnym życiu Pat” Italia staje się drugim domem Pat, a także miejscem, gdzie leczą się jej rany. Autorka w niesamowity sposób oddaje klimat tego cudownego miejsca, a także potrafi zauroczyć swoją wizją Flornecji – uznałam, że koniecznie muszę ją odwiedzić!

Warto wspomnieć kilka słów o kreacji bohaterek. Jo Walton pozwoliła Patricii stać się dwiema zupełnie innymi kobietami, jednak jej charakter i siła wewnętrzna pozostały te same. Pat i Trish to osoby silne i dobre, takie, które chciałoby się spotkać na swojej drodze. Również bohaterowie drugoplanowi są dobrze wykreowani i wiarygodni psychologicznie. Nie wszyscy wzbudzają naszą sympatię, ale udaje nam się ich zrozumieć.

Książka Jo Walton nie jest odpowiednia dla osób, które lubią lektury z dużą ilością akcji, takie, które mrożą krew w żyłach. Poza kilkoma zwrotami wydarzeń, powieść toczy się leniwym tempem, opisywane są codzienne zdarzenia i rozmowy. Mimo wszystko książka zachwyca swoim przesłaniem i wiarą w to, że decyzja jednego człowieka może odmienić losy całego świata.

Niestety, książki nie można nazwać lekturą bez wad.  Po pierwsze, w „Podwójnym życiu Pat” irytowała mnie jej stronniczość. Tak, jestem osobą dość konserwatywną i nie do końca podzielam poglądy autorki. Niestety, w wykreowanym przez nią świecie związek heteroseksualny unieszczęśliwia bohaterkę i wszystko, co z nim związane ma na Trish destrukcyjny wpływ. Natomiast wybór Bee jako partnerki życiowej sprowadza na Pat niemal wyłącznie szczęście – nawet dzieci pochodzące z tego związku zdają się lepiej wykreowane niż te pochodzące ze związku z Markiem.  Nie przekonuje mnie taka stronniczość i mam za złe autorce, że weszła w aż taką propagandę. 

Drugą wadą, jaką zauważyłam w książce jest nieutrzymywanie realizmu. Sięgając po „Podwójne życie Pat”  ,liczyłam na to, że sama będę zastanawiać się, które życie Patricia faktycznie przeżyła. Tymczasem w jednej z wersji autorka tworzy wizję świata zupełnie odmiennego od naszego, przez co podkreśla jej nierealność.

Podsumowując, uważam, że wychwalające „Podwójne życie Pat” recenzje są nieco na wyrost. To rzeczywiście dobra książka, miłe oderwanie się od rzeczywistości w deszczowy dzień, ale nic więcej. Ma kilka mankamentów, przez które nie mogę nazwać jej książką wybitną. Czuję, że w moim przypadku będzie to po prostu pozycja, o której prędko zapomnę.

Ocena: 6/10 (dobra)

Książka bierze udział w wyzwaniach:

(+ 3 cm)

(klucznik nr 3)