Poetyckie piątki #1

Dzień dobry, kochani!
Aby zachować w miarę regularność postów na blogu, postanowiłam zacząć nowy cykl postów: Poetyckie piątki. Co tydzień będę Wam pokazywała wiersze, które w ostatnim czasie wpadły mi w oko, poruszyły mnie. Dziś postanowiłam wkleić kilka moich najulubieńszych:

Anna Świrszczyńska to moje ostatnie odkrycie. Wiersz, który Wam teraz pokażę jest dla mnie trochę jak marzenie - tak pełny ciepła i miłości.

Anna Świrszczyńska

Trzy ciała

Ciężarna kobieta

leży nocą przy swoim mężczyźnie.

W jej brzuchu

poruszyło się dziecko.

— Połóż rękę na moim brzuchu —

mówi kobieta.

To, co poruszyło się tak lekko,

to malutka ręka lub noga

naszego dziecka.

Będzie moje i twoje,

chociaż tylko ja będę musiała je urodzić.

Mężczyzna przytula się do niej,

oboje czują to samo.

W kobiecie porusza się dziecko.

I trzy ciała

łączą nawzajem swe ciepło

nocą, gdy ciężarna kobieta

leży przy swoim mężczyźnie.

Krzysztof Kamil Baczyński to jak dla mnie największy polski poeta. Jego wiersze są tak urzekające, piękne, mocne. Dużo czasu minęło, zanim  przekonałam się do jego twórczości - myślę, że musiałam trochę do nich dojrzeć. "Pokolenie", "Niebo złote ci otworzę"i jeszcze "Elegię o...(chłopcu polskim)" znam na pamięć.

Krzysztof Kamil Baczyński

"Pokolenie"

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała.
Kłosy brzuch ciężki w gorę unoszą
i tylko chmury - palcom czy włosom
podobne - suną drapieżnie w mrok.
Ziemia owoców pełna po brzegi
kipi sytością jak wielka misa.
Tylko ze świerków na polu zwisa
głowa obcięta strasząc jak krzyk.
Kwiaty to krople miodu - tryskają
ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała,
pod tym jak korzeń skręcone ciała,
żywcem wtłoczone pod ciemny strop.
Ogromne nieba suną z warkotem.
Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą.
Usta ściśnięte mamy, twarz wilczą,
czuwając w dzień, słuchając w noc.
Pod ziemią drżą strumyki - słychać -
Krew tak nabiera w żyłach milczenia,
ciągną korzenie krew, z liści pada
rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha.
Nas nauczono. Nie ma litości.
Po nocach śni się brat, który zginął,
któremu oczy żywcem wykłuto,
Któremu kości kijem złamano,
i drąży ciężko bolesne dłuto,
nadyma oczy jak bąble - krew.
Nas nauczono. Nie ma sumienia.
W jamach żyjemy strachem zaryci,
w grozie drążymy mroczne miłości,
własne posągi - źli troglodyci.
Nas nauczono. Nie ma miłości.
Jakże nam jeszcze uciekać w mrok
przed żaglem nozdrzy węszących nas,
przed siecią wzdętą kijów i rąk,
kiedy nie wrócą matki ni dzieci
w pustego serca rozpruty strąk.
Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,
żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.
Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.
Szukamy serca - bierzemy w rękę,
nasłuchujemy: wygaśnie męka,
ale zostanie kamień - tak - głaz.
I tak staniemy na wozach, czołgach,
na samolotach, na rumowisku,
gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga,
gdzie zimny potop omyje nas,
nie wiedząc: stoi czy płynie czas.
Jak obce miasta z głębin kopane,
popielejące ludzkie pokłady
na wznak leżące, stojące wzwyż,
nie wiedząc, czy my karty iliady
rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie,
czy nam postawią, z litości chociaż,
nad grobem krzyż.

Konstanty Idelfons Gałczyński

"Rozmowa liryczna"

- Powiedz mi, jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham Cię w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham Cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham Cię jak wesoły ogień.
Blisko przy Twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

Krzysztof Kamil Baczyński

"Niebo złote ci otworzę"

Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne
ptasi świt.
Ziemię twardą ci przemienię
w mleczów miękkich płynny lot,
wyprowadzę z rzeczy cienie,
które prężą się jak kot,
futrem iskrząc zwiną wszystko
w barwy burz, w serduszka listków,
w deszczów siwy splot.
I powietrza drżące strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmienię ci w aleje długie,
w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,
aż zagrają jak wiolonczel
żal - różowe światła pnącze,
pszczelich skrzydeł hymn.
Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne - obraz dni,
które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.
Jeno odmień czas kaleki,
zakryj groby płaszczem rzeki,
zetrzyj z włosów pył bitewny,
tych lat gniewnych
czarny pył.


Ostatni wiersz stał się dla mnie czymś w rodzaju drogowskazu, przypominającym mi, jak żyć, co to znaczy "być człowiekiem".


Zbigniew Herbert
"Przesłanie Pana Cogito"
Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu 
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę 

idź wyprostowany wsród tych co na kolanach 
wsród odwroconych plecami i obalonych w proch 

ocalałeś nie po to aby życ 
masz mało czasu trzeba dac świadectwo 

bądź odwazny gdy rozum zawodzi bądź odważny 
w ostatecznym rachunku jedynie to sie liczy 

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze 
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych 

niech nie opuszcza cię twoja siostra Pogarda 
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają 
pojdą na twój pogrzeb i z ulgą rzuca grude 
a kornik napisze twój uładzony życiorys 

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy 
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie 

strzeż sie jednak dumy niepotrzebnej 
oglądaj w lustrze swa blazeńską twarz 
powtarzaj: zostalem powolany - czyż nie było lepszych 

strzeż sie oschłosci serca kochaj źrodło zaranne 
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy 
światlo na murze splendor nieba 
one nie potrzebują twojego ciepłego oddechu 
są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy 

czuwaj - kiedy światlo w górach daje znak - wstań i idź 
dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę 

powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy 
bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz 
powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem 
jak ci co szli przez pustynie i gineli w piasku 

a nagrodzą cie za to tym co maja pod reką 
chłosta śmiechu zabójstwem na śmietniku 

idż bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek 
do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda 
obronców królestwa bez kresu i miasta popiołów 

Bądź wierny idź