(07) "Jutro 1. Nie ma już żadnych zasad." John Marsden

Hej, hej, kochani!

Udało mi się pokonać złą passę. Sięgnęłam po książkę, którą dostałam na zakończenie roku jako nagrodę za świadectwo z paskiem. Zaczęłam ją czytać, nawet wzięłam na rekolekcje, ale cóż, tam nie było atmosfery… Książka posiedziała sobie na półce, aż wczoraj, lecząc kaca, sięgnęłam po nią. I cóż… to po prostu bardzo nijaka książka.

Przyznam, że w zeszłym roku był czas, gdy naprawdę sytuacja międzynarodowa dość mnie przeraziła i dopuściłam do siebie krótką myśl: „Co by było, gdyby…”. Od razu odpędziłam od siebie to ponure wróżenie, bo przecież wojny nie zdarzają się w XXI wieku, to nierealne.  Książka Johna Marsdena każe jednak spojrzeć na to inaczej.

Pośród śmierci nadal żyjemy...

Bohaterami książki są nastoletni przyjaciele: Fi, Robyn, Homer, Lee, Kevin, Corrie i narratorka – Ellie. Korzystając z bożonarodzeniowych ferii postanowili oni wybrać się na wycieczkę do Piekła – niedostępnego miejsca w górach. W czasie wyprawy obudziły się w nich uczucia, których nigdy by nie podejrzewali,  musieli także pokonać mnóstwo swoich słabości. Okazało się jednak, że to nic przy tym, co spotkało ich po powrocie.

Skonfrontowani z nową rzeczywistością, próbują się w niej odnaleźć. Jednak jak mają żyć, kiedy nie ma już żadnych zasad? Co jest dopuszczalne, a co jest już niemoralne? Co powinni zrobić – za wszelką cenę przeżyć, a może stanąć do nierównej walki z najeźdźcą?

Wielką zaletą tej książki są świetnie skonstruowani bohaterowie. To normalni młodzi ludzie, a nie roboty służące do zabijania. Nikt nie uczył ich, jak mają walczyć, jak mają zachowywać się w tak ekstremalnych warunkach. Wszyscy mają swoje momenty słabości i momenty, kiedy ratują sytuację. W czasie wojny pomiędzy tak różnymi osobami rodzi się przyjaźń. Odcięci od świata i rodzin muszą nauczyć się polegać na sobie nawzajem. . Wojna nie zmieniła tego, że to zwykli nastolatkowe. Rodzą się między nimi zauroczenia i głębsze miłości – ale czy miłość nie oznacza ryzyka utracenia osoby, którą się kocha. Plus dla pana Johna Marsdena za wiarygodne przedstawienie uczuć między bohaterami.

Mimo interesującej fabuły i ciekawych bohaterów, książka dostała u mnie tylko sześć na dziesięć gwiazdek. Dlaczego? Styl Johna Marsdena jest niezwykle nużący. Czytając, nie czułam przyjemności z przewracania kartek, tylko raczej ulgę, że już niedługo koniec. Autorowi udała się rzecz niebywała – znudził mnie opis walk! Książka mogła nieść ogromny ładunek emocjonalny, jednak jak dla został trochę zmarnowany jej potencjał.

Czy sięgnę po kontynuację? Nie wiem. Przekonana entuzjastyczną recenzją Mai z „To warto czytać” (btw, strasznie smuci mnie zmiana tematyki jej bloga, bo była pierwszą booktuberką, jaką oglądałam i naprawdę miło się jej słuchało) zakupiłam kolejne dwie części, ale to raczej nie w najbliższym czasie. Teraz będzie szkoła, lektury i nauka! A nie czytanie książek! Nie no, przesadzam, ale jeśli już będę czytać, to na pewno nie książki, co do których nie mam przekonania – kolejne części „Jutra” przeczytam zapewne dopiero w czasie przerwy bożonarodzeniowej.

Trwa Noc Książkoholików, tak więc ja zmykam do „Kobiety, która spadła z nieba”. Czuję, że spodoba mi się ta książka! Recenzja może pojawić się jutro, a już w niedzielę… TAG! W połowie ściągnięty, w połowie mojego autorstwa.

Ocena: 6/10 (dobra)

Na koniec, kilka naprawdę poruszających cytatów z „Jutra”:

• Nie, piekło nie ma nic wspólnego z miejscem- piekło wiąże się z ludźmi. Może to ludzie są piekłem.
• Ludzie, cienie, dobro, zło, niebo, piekło: wszystko to tylko etykietki, nic więcej. Ludzie sami stworzyli te przeciwieństwa: natura ich nie dostrzegała. W naturze nawet życie i śmierć nie były przeciwieństwami - po prostu jedno stawało się przedłużeniem drugiego.
• Tak, zło było wynalazkiem człowieka.
• Największe ryzyko to nie podejmować żadnego ryzyka. Albo podejmować zbyt duże ryzyko.
• ...za stłumione emocje w końcu trzeba zapłacić.
• Nigdy nie przypuszczałem, że będę musiał krzywdzić innych ludzi, żeby móc żyć.
• Lepiej kochać i stracić, niż nie kochać nigdy.
• Bo prawdziwa odwaga polega chyba na tym, że robisz coś mimo wielkiego strachu.