(61) "Tam, gdzie spadają anioły" Dorota Terakowska

Hej, hej, Kochani!

Nie wiem, jak Wy, ale ja lubię wierzyć, że Ktoś się mną opiekuje. Steruje moim życiem, prowadzi i układa moje losy tak, żeby to wszystko miało jakiś sens.  Dlatego kiedy usłyszałam o książce opowiadającej o Aniołach Stróżach, wiedziałam, że chcę po nią sięgnąć. Tym bardziej, że przypomniała mi książkę, którą przeczytałam, będąc młodziutką nastolatką – „Małe anioły” Theresy Chung, a z którą mam bardzo pozytywne wspomnienia. Również nazwisko Terakowskiej stało się dla mnie gwarancją dobrej lektury – „Poczwarka” wycisnęła ze mnie łzy, a „Ono” rozbudziło mój instynkt macierzyński.  „Tam, gdzie spadają anioły” miało znowu zaprowadzić mnie do świata bez prostych reguł, pełnego wątpliwości moralnych, ale także krzepiącej obecności istot nadprzyrodzonych i wiary, która może sprawić cuda.  Co się jednak stało, że tym razem moje spotkanie z książką pani Terakowskiej bardzo się dłużyło, a gdy zamknęłam książkę, byłam szczęśliwa?

Główną bohaterką książki jest mała dziewczynka Ewa. Pewnego dnia jest ona świadkiem wielkiej bitwy pomiędzy białymi a czarnymi aniołami. Od tego czasu życie dziewczynki zaczyna się komplikować, nawiedzają ją różne nieszczęścia. Kiedy Ewa otrzymuje straszną diagnozę, zaczyna domyślać się, że jej Aniołowi Stróżowi, który miał się nią opiekować, musiało stać się coś niedobrego. Czy uda jej się ocalić Avego? Co z całą sprawą ma wspólnego tajemniczy Bezdomny, który nie mówi i sprawia wrażenie opóźnionego w rozwoju? Tego dowiecie się, czytając „Tam, gdzie spadają anioły”!

Wypada chyba zacząć od plusów książki… Niezwykle podobało mi się to, co dla autorki jest charakterystyczne – zakwestionowanie tego, co zdaje się być oczywiste. Jeśli myśleliście, że zło jest zawsze przeciwieństwem Dobra, że Bóg jest łaskawy i miłosierny, a Lucyfer został strącony z powodu pychy i nieposłuszeństwa, to po lekturze tej powieści krakowskiej autorki, będziecie zmuszeni do refleksji na takie tematy. Dorota Terakowska wysnuła własną wersję historii i hierarchii zaświatów, inspirując się przy tym Biblią, a także innymi niż chrześcijaństwo wierzeniami. Niemal wszystkie książki tejże pisarki uczą nas tolerancji i pokazują, że wartości moralne są ponad religiami i łączą wszystkich ludzi.

Niestety, na tym zakończę chyba wymienianie plusów. Pierwszą rzeczą, jaka razi mnie w książce, są niezwykle schematyczni bohaterowie.  Każdy z nich reprezentuje jakiś określony, stereotypowy typ człowieka. Mamy więc ponadprzeciętnie inteligentną dziewczynkę, jej zapracowanych i odrzucających wartości, w jakich się wychowali rodziców oraz troskliwą, mocno religijną babcię. Jedynym bohaterem, który rzeczywiście wyróżnia się swoją oryginalnością jest Vea – Czarny Anioł, który, wbrew pozorom, nie jest do końca zły.  To z nim wiążą się najciekawsze momenty w książce, a także pytania, z którymi po zakończeniu lektury muszą zmierzyć się czytelnicy. Nie do końca przekonuje mnie przemiana psychologiczna, jaką przeszli bohaterowie. Rozumiem, że jest to książka dla dzieci i musi upraszczać, jednak nie do końca rozumiem, jak dorośli, odpowiedzialni ludzie mogą w ciągu jednego dnia odwrócić swój światopogląd o sto osiemdziesiąt stopni i porzucić racjonalizm na rzecz mało realnych mrzonek.

Kolejną wadą powieści jest to, iż jest ona najzwyczajniej w świecie nudna. Ważne wydarzenia zajmują mniejszą część książki, jej zdecydowaną większość stanowi natomiast przedstawienie owoców badań Jana nad aniołami. Oczywiście, angelologia może być ciekawa, czy jednak cytowanie cudzych prac i informacji, które bez problemu można znaleźć w Internecie, jest rzeczywiście dobrym rozwiązaniem przy pisaniu książki? Mnie to jakoś nie przekonuje…

Jest jeszcze jeden irytujący zwyczaj autorki. Jak ma ona w zwyczaju, kwestionuje dotychczasowe oczywistości i ukazuje swoje własne poglądy. Niestety, robi to jednak w sposób niezwykle autorytarny. Mnie, jako chrześcijankę, nie przekonały pomysły zrobienia z Boga karzącego tyrana, dla którego ważniejsze od dobra człowieka jest bycie wiernym zasadom.   W jej wizji rozmywają się granice dobra i zła, co łatwo może doprowadzić do zakwestionowania moralności i  zachęcenia ludzi do zejścia na złą drogę. Dodatkowo, autorka traktuje swojego czytelnika trochę jak mało rozumnego, bo co kilka stron powtarza swoje poglądy, co na dłuższą metę męczy i odstrasza od nich.

Podsumowując, żałuję, że przeczytałam „Tam, gdzie spadają anioły”. Pomimo kilku ważnych wątków, jakie porusza ta książka:  konieczność otwarcia się na wiarę, ujrzenia czegoś więcej niż czubek własnego nosa, jest lekturą niezbyt ciekawą. Świat wykreowany przez autorkę jest dość schematyczny. Może to wina tego, że jestem już za stara na książkę dla dzieci i młodszej młodzieży, ale ta powieść zniszczyła dobre wrażenie, jakie autorka wywarła na mnie pozostałymi powieściami.

Ocena: 5/10 (przeciętna) 

Książka bierze udział w wyzwaniach:

(+1,9 cm)

(klucznik nr 1 i nr 2)

(autor na literę "t")