(21) "Jesienna miłość" Nicholas Sparks

Hej, hej, kochani!

Chciałabym Wam dziś opowiedzieć o książce, do której podchodziłam z wielkimi obawami. Parę lat temu miałam przyjemność z „Pamiętnikiem” – nie byłam w stanie go dokończyć. Zapamiętałam Sparksa jako autora ckliwych bajeczek, wykorzystującego oklepane schematy i tanie zagrania, by wzruszyć czytelnika. I nie myliłam się – „Jesienna miłość” to właśnie taka banalna historyjka, której celem jest wzruszenie co bardziej wrażliwych czytelniczek. I, co mnie dziwi najbardziej, w pełni to akceptuję i kupuję.

W książce przedstawiona jest historia dwójki nastolatków: Landona i Jamie. Nie łączy ich absolutnie nic – on jest synem bogatego kongresmena, ona córką pastora. On obraca się w gronie najpopularniejszych uczniów, ona, z powodu niemodnych strojów i wiernemu przestrzeganiu zasad religii chrześcijańskiej, jest zepchnięta na margines życia towarzyskiego. Nikt nie przypuszczałby, że tych dwoje przynajmniej się polubi – Bóg jednak miał wobec nich inne plany.

Nigdy nie uważałam się za fankę Nicholasa Sparksa – owszem, lubię romanse, jednak te książki wydawały mi się zbyt ckliwe. Czytając „Jesienną miłość” płakałam jak bóbr – przynajmniej od okolic 160 strony. Jako jedna z niewielu osób na tej planecie, która nie oglądała ekranizacji tej powieści, czyli „Szkoły uczuć”, nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Sparks zafundował mi prawdziwą emocjonalną huśtawkę. Pozwolił mi wczuć się w bohaterów i razem z nimi odczuwać wszystkie emocje. W pewnym momencie miałam ochotę rzucić książką i nigdy więcej po nią nie sięgnąć, na szczęście zmieniłam zdanie.

Tym, co w książce poruszyło mnie najbardziej, jest ukazanie niesamowitego uczucia łączącego Landona i Jamie. Nawet w literaturze miłość zazwyczaj funkcjonuje jako namiętność, pocałunki, dotyk. Tymczasem bohaterów „Jesiennej miłości” połączyła piękna i czysta miłość – czytając tę książkę miałam w głowie definicję Agape. To książka o tym, co tak naprawdę znaczy kochać, o braterstwie dusz i o dobrym wpływie tego uczucia na innych. Landon pod wpływem pogardzanej przez wielu córki pastora przewartościował swoje życie i naprawia relacje z innymi.

Kolejnym problemem, który porusza książka jest odmienność i konsekwencja w działaniu. Jamie, główna bohaterka, jest praktykującą i mocno wierzącą chrześcijanką. Żyje zgodnie z nauczaniem Jezusa, odkrywa Jego Słowo, czytając Biblię i nie przejmuje się negatywnymi opiniami , jakie krążą o niej wśród rówieśników. Dziewczyna chce zmienić świat i pomóc każdemu. Jej życie pomaga wiele zrozumieć Landonowi, jest dla niego bodźcem do zmian. Nicholas Sparks pokazuje, że nasz charakter to to, co mamy najcenniejszego. Nie ma sensu odrzucać swoich zasad, by zdobyć czyjąś uwagę. Jeśli z kimś ma nas łączyć coś poważniejszego, to ta osoba pokocha nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę.

Wadą tej powieści jest styl. Momentami autor (lub tłumacz) używał niezwykle wyszukanych słów, które nie pasowały do klimatu powieści, lub wtrącał dziwne zwroty do czytelnika – trochę utrudniało to lekturę. Osoby mniej lub w ogóle niewierzące może odstraszyć duża ilość odniesień do Boga. Mnie się to podobało, postawa Jamie zainspirowała mnie i uważam, że właśnie to przekonanie o doskonałości Bożego planu jest tym, co wyróżnia tę książkę wśród setek innych romansów.

Książkę czyta się dość szybko i jest stosunkowo cienka – lekko ponad 200 stron dużą czcionką. Nie jest to wybitna lektura, raczej książka, przy której spędzicie miłe chwile ciesząc się i płacząc z bohaterami. Nicholas Sparks jest mistrzem łamania serduszek, więc  bądźcie przygotowani (przygotowane!) na fontannę łez pod koniec. Polecam tę powieść osobom, które lubią wzruszać się i płakać wraz z bohaterami i akceptują takie ckliwe powieści.

Ocena: 7/10 (bardzo dobra)

Cytaty:

• Człowiek wie, że to miłość, kiedy chce przebywać z druga osobą i czuje, że ta druga osoba chce tego samego.
• Owszem cuda się zdarzają. Arystoteles im dłużej badał świat, tym bardziej wierzył w Boga.
• Pan ma jakiś plan dla nas wszystkich, ale czasem nie rozumiem, co chce nam przekazać.
• Są chwile, kiedy chciałbym cofnąć wskazówki zegara i wyzbyć się smutku, mam jednak wrażenie, że gdybym to uczynił, ulotniłaby się cała radość.
• Uśmiecham się lekko, spoglądając ku niebu, świadom jeszcze jednej rzeczy, której wam nie wyjawiłem: swoją drogą, wierzę teraz, iż cuda się zdarzają.