(20) "Opowieść Podręcznej" Margaret Atwood

Hej, hej, Kochani!

Ostatnio cały świat przekonał się, do czego może prowadzić fundamentalizm religijny. Zamachy w Paryżu udowodniły, że najpiękniejsza nawet religia (choć nie uważam za taką islamu) może prowadzić do zła. A co by było, gdyby chrześcijanie tak dokładnie zaczęli przestrzegać słów Biblii?? Odpowiedź na to pytanie możemy odnaleźć w „Opowieści Podręcznej” kanadyjskiej pisarki Margaret Atwood.

Studiując Pismo Święte można natrafi na wiele budzących sprzeciw fraz – chociażby historia Lei i Jakuba, Abrahama, Sary i jej niewolnicy, czy fragmenty listów świętego Pawła.  Obecnie tłumaczymy je jako dostosowanie  się do ówczesnej mentalności… Jednak u Margaret Atwood  słowa Biblii stały się prawem, kobiety przestały być traktowane jak ludzie, a wszelka przyjemność została zakazana.

Poprzez ten antyutopijny świat prowadzi nas Freda. Niegdyś, przed wielką rewolucją była spełnioną matką i szczęśliwą żoną. W jednej chwili straciła wszystko – dziecko, ukochanego, pracę. Została Podręczną, czyli tak naprawdę maszynką do zapładniania. Freda ukazuje nam świat urządzony pozornie z troski o kobiety.  Biblijne reguły przed kilku tysięcy lat miały być odpowiedzią na zepsucie moralne dzisiejszego świata.

Książka ma formę opowieści – narratorka bywa chaotyczna, często wydarzenia przez nią opisywane przenikają się, brak chronologii, niejednokrotnie możemy spotkać różne retrospekcje do czasów sprzed wielkich zmian. Kobieca narracja pozwoliła Margaret Atwood pokazać pełnię swoich możliwości. Poprzez pozornie nieznaczne szczegóły poznajemy pełen obraz tego okrutnego świata.

Książka to jeden wielki hołd złożony kobiecości.  Jej strony aż kipią od namiętności i sprzeczności targających bohaterką. Margaret Atwood stworzyła w swojej książce wiele wspaniałych postaci ukazujących pełnię możliwości  kobiet. Poznajemy bohaterki przewrotne, pragnące realizować swoje cele, zagubione, stęsknione, przestraszone. Patrząc na wykreowane przez Atwood bohaterki widzimy siłę macierzyńskiej miłości, upór, odwagę, nadzieję. Na szczególną uwagę zasługuje postać Fredy. Narratorka jest osobą znajdującą się w sytuacji bez wyjścia. Mimo to stara się w najmniejszy choć sposób poprawić swoje położenie, nie wahając się przeciwstawić  się obowiązującym regułom. Kobieta nie jest typem bohaterki zbawiającej cały świat, wręcz przeciwnie, zależy jej przede wszystkim na własnym dobrze. Jest uległa i słaba, a jednocześnie w tym tkwi jej siła.  Czytelnik, a zwłaszcza czytelniczka, utożsamia się z nią i zaczyna zastanawiać się, co zrobiłby w takiej sytuacji.

Czytając powieść Atwood zastanawiamy się nad wpływem miłości na życie człowieka. Władze nowego państwa postanowiły zracjonalizować to uczucie, sprowadzając je tylko do konieczności wydania potomstwa. Mimo to, miłość była siłą napędową działań bohaterów, tym, co nie pozwalało im się załamać.

Polecam tę powieść wszystkim czytelnikom lubiącym dobre lektury skłaniające do refleksji książki. W dziele Atwood znajdziecie wiele pytań, na które odpowiedzieć musicie sobie sami. To powieść dla fanów antyutopii zmęczonych modą na „Igrzyska śmierci”, a także tych, którzy mają przesyt młodzieżowych dystopii. Ta książka otworzy wam oczy na ten gatunek!

Ocena: 8/10 (rewelacyjna)

Cytaty:

• Bo taka miłość przychodzi i odchodzi i potem trudno ją sobie przypomnieć, jak ból. Pewnego dnia patrzyłaś na takiego mężczyznę i myślałaś: j a c i ę k o c h a ł a m - w czasie przeszłym- i ogarniało cię zdumienie, że mogłaś być taka głupia i lekkomyślna, i zaczynałaś rozumieć, dlaczego przyjaciele, wtedy, tak niechętnie o tym mówili.
• Jest więcej niż jeden rodzaj wolności, powiedziała Ciotka Lidia. Wolność czegoś i wolność od czegoś.
• Wiara to tylko słowo wyszyte na poduszce.



Książkę zrecenzowałam w ramach wyzwania: "Czytam nie tylko amerykańskich autorów"